Net voor het eerst bij een condoleance bij de overledene thuis geweest.
Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Ik had in ieder geval zeker niet verwacht dat het zo druk zou zijn. Mensen kwamen en mensen gingen, de rij stond tot buiten aan toe. Veel mensen ook uit de buurt, ik woon in een gezellige, sociale wijk.
Binnen mijn overleden buurman. Al een aantal weken had ik hem niet meer gezien. Hij was te ziek om nog zijn bed uit te komen. Maar al had hij nog wél af en toe zijn hondje uit kunnen laten, dan had ik hem waarschijnlijk niet eens meer herkent. Zeker de helft minder van omvang is hij in 6 weken tijd geworden. 60 jaar pas. Heftig, hoor.
Wel mooi om thuis opgebaard te liggen.
En dan zijn vrouw, nu dus weduwe. Zo verdrietig, zo klein, zo tenger. Voor haar vind ik het heel erg. Want ik weet hoeveel pijn het doet iemand te verliezen waar je van houdt.
2 opmerkingen:
Duidelijk een moment van bezinning...
Heb jij dat ook? Het idee dat hij of zij die achter blijft zo kwetsbaar en nietig oogt? Achterblijven doet altijd pijn, door de dood maar ook bij het leven.
knuf voor jou en Roxy
Een reactie posten